Juglans regia, czyli orzechy włoskie, są popularnym przysmakiem na całym świecie. Wbrew powszechnemu przekonaniu ich nazwa nie oznacza, że pochodzą z Włoch. Chociaż Włochy są jednym z głównych producentów orzechów włoskich, to jednak ich historia sięga znacznie dalej niż tereny Italii. W rzeczywistości orzechy włoskie mają swoje korzenie w starożytnej Persji, gdzie były uprawiane już 7000 lat temu.
Pierwsze uprawy orzechów włoskich i ich rozprzestrzenianie się
Orzechy włoskie zyskały na popularności w starożytnej Persji, gdzie były cenione ze względu na swój smak i wartości odżywcze. Bogate w białko, tłuszcze nienasycone oraz witaminy i minerały stanowiły ważny element diety perskiej ludności. Z czasem orzechy włoskie zaczęły być eksportowane do innych krajów, takich jak Grecja czy Rzym. Starożytni Rzymianie szczególnie doceniali orzechy włoskie za ich walory smakowe oraz zdrowotne właściwości i wprowadzili je do swojej kuchni. W miarę jak Imperium Rzymskie rozszerzało swoje granice, orzechy włoskie trafiały do coraz odleglejszych zakątków Europy.
Orzechy włoskie w Polsce i ich znaczenie w kuchni
W Polsce orzechy włoskie pojawiły się około X wieku, a ich uprawa zyskała na popularności w średniowieczu. Łuskane orzechy włoskie stały się ważnym składnikiem polskiej kuchni, wykorzystywanym zarówno w potrawach słodkich, jak i wytrawnych. W dawnych czasach orzechy włoskie były często dodawane do mięs, ryb, ciast czy sałatek, a także używane jako składnik sosów. Współcześnie orzechy włoskie są nadal chętnie wykorzystywane w polskiej kuchni, a ich obecność w potrawach świątecznych, takich jak kutia czy makowiec, jest wręcz obowiązkowa.
